แม่เพื่อน
เรื่องเดิมแม่ของเพื่อนผมที่ชื่อต่ายที่สนิทมาก แม่ของต่าย
มีอย่างหนึ่งที่เพิ่งรู้จากปากต่ายผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นแม่ต่าย ไปได้เพราะมีอย่างหนึ่งเมื่อแม่ต่ายกินเหล้าไปหรือของเมา แต่แม่ต่ายไม่ได้เป็นคนชอบกินแต่ถ้ามีคนชวนก็ต้องรับปากเพราะคงเกใจ แต่ถ้าแม่ต่ายกินเหล้าไปหนึ่งขวดหรือ สองขวดแล้วละก้อ เมื่อเริ่มเมาบ้างแล้วอย่างคนเมาขาดสติ ต่ายบอกผมว่าเหมือนมีผีมาเข้าคำพูดของแม่ต่ายจะเปลี่ยน ไปทั้งนิสัยท่าทางผมก็ตามต่ายว่าที่ว่าผีนี้เข้าแม่นายตอน เมากี่ครั้งแต่ต่ายบอกว่าเกือบสิบครั้งได้ผมก็ถามว่าครั้งที่ น่ากลัวที่สุดและเหมือนผีเป็นไงบ้างต่ายบอกว่าครั้งที่น่ากลัวคือหน้าตาของมีแม่หน้าตาบวมออกเขียวๆทั้งหน้าตาก็บวมแล้ว
ก็บอกสิ่งที่อยากกินเพราะหิวและก็บอกชื่อว่าชื่ออะไรตายเพราะอะไรตายที่ไหน
สิ่งที่น่าประหลาดเขาสามารถตอบได้ภูกหมดไม่มีผิด ทำให้ต่อยประหลาดใจจนสุดท้าย
เมื่อกินเสร็จก็ยอมออกจากร่างไป และๆไม่นานหน้าตาที่บวมเขียวทั้งหน้าก็หายเป็นปกติ
ไม่แม้แต่รอยต่าย
ก็บอกว่าที่แรกก็ไม่เชื่อหรอกเพราะไม่น่าเป็นได้แต่พอเจอบ่อยๆ
เลยเชื่อเลยว่าผีเข้าแม่สุดท้ายผมก็บอกต่ายว่าถ้าแม่ต่ายมาโทรเรียกเราด้วย
จากต่างจังหวัดเพราะเราอยากเลี้ยงเหล้าสักหน่อย เพราะผมอยากลองดูว่าผีจะบอกอะไร
ได้บ้าง ผมอยากเห็นสักครั้งด้วย และอีกอย่างผมก็ครบกับต่ายมากเก้าปีแล้วผมเห็นคำพูดต่ายแล้วเป็นพูดจริงทำจริงผมว่าถ้าเป็นพวกวิทยาศาสตร์ต้องรู้แปลกใจแน่เลยได้เจอผีแท้
ที่ได้เข้าเห็นไม่เลือกเวลาด้วย
ปากดี จนได้เรื่อง
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้นะครับ บางคนอาจเชื่อ แต่บางคนก็อาจไม่เชื่อ ก็ใช้พิจารณญาณกันเอาเองนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นเป็นวันที่ผมกับ เพื่อนๆ นั้น
ได้ไปวิ่งด้วยกัน แต่ก็ค่อนข้างมืดแล้วครับประมาณ 1 ทุ่ม เห็นจะได้ ผมเองก็ดัน ปากไม่อยู่สุข เลยบอกกับเพื่อนมันว่า เฮ้ย ไอ้ตั้ม นี่มันก็มืดแล้ว นายจะกลับบ้านได้หรอ ระวังนะโว้ย ผีจะหลอกนายเอา หลังจากที่ผมพูดคำนั้นจบ มีเสียงเด็ก หัวเราะกับร้องไห้ครับ ด้วยความกลัวของพวกผม นะครับรองเท้า ไม่สนใจและครับ วิ่งอย่างเดียว น่ากลัวมาก ผมเลยสะดุ้งตื่น นี่ในความฝันนะครับ แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากบอกคือว่า บ้านผมนะครับ มีคนเคยเห็นกุมารนั่งอยู่บนบ้าน อ่ะ ตอนแรกนะครับ ผมก็พาเพื่อนขึ้นไปเอาพัดลม เปิดห้องนอนแม่ไป ไอ้ผมไม่เห็นไรหรอกครับ แต่เพื่อนที่มาด้วยสิครับ เขาเห็นกุมารนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย แต่เขาไม่ยอมบอกผมนะครับ ผมเพิ่งมารู้วันที่พี่สะใภ้เขาเล่าให้ฟังว่าตอนนั้น เวลาประมาณตีสองอ่ะครับ พี่ชายผมเขาต้องไปทำงาน ( เกี่ยวกับส่งของตามตลาดนะครับ ) หลังจากที่พี่ชายผมไป พี่สะใภ้บอกว่า ได้ยินเสียงเด็กวิ่งข้างบ้านครับ วิ่งไปวิ่งมาอยู่อย่างนี้อ่ะ พี่สะใภ้ ผมรีบคุมโปงนอนเลย ใครจะอยู่ฟังล่ะครับ แล้ว้พื่อนผมถึงเล่าไอ้ที่มันเจอให้ฟังครับ ผมฟังที่เดียวขนลุกเลย บางที่ผมก็พูดกับตัวเองว่า ตามเข้าไปในฝันเชี่ยวหรอ แต่ทุกคืน ผมก็จะนอนแผ่เมตตาให้กับทุกสิ่งทุกอย่าง เรื่องมีแค่นี้และครับ
ผีริมบึงพลาญชัย
พี่เคยเจอ น่ากลัวมากเลย อยู่ริมบึงพลาญชัย จ.ร้อยเอ็ด ตอน พ.ศ.2540 พี่เดินไปซื้อน้ำเต้าฮู้กับเพื่อน ตอนทุ่มหนึ่ง แล้วเพื่อนพี่ก็พูดเรื่องคนจมน้ำตายที่บึงนี้ พี่เลยบอกว่าอย่าพูดกลัว แต่เพื่อนพี่พูดว่าอยากเจออยู่ ในระหว่างทางที่เดินอยู่พี่สังเกตเห็นคนหนุ่มสาวจู๋จี๋กันหลายคู่มีคนมากมาย และก็มีงานศพอยู่ 1 งานรถจอดเต็มเลยและผู้คนก็เดินไปมา พอพี่ซื้อของเสร็จก็เดินดูดนมเย็นกลับมาทางเดิม พี่สังเกตเห็นว่าผู้คนหายไปไหนกันหมด ที่งานศพก็มีแต่รถไม่มีคน มีรถวิ่งผ่านแค่ 2 คัน มันวังเวงยังไงไม่รู้ และตรงที่เพื่อนพี่พูดว่าอยากเจอผีก็มีคนหน้าขาวมาก ๆ นั่งอยู่ มองเห็นในระยะ 30 เมตร มีป้ายโฆษณาเก่า ๆ และแกนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อน มีผ้าขนหนูเก่า ๆคลุมผมและไหล่อยู่ พี่นึกในใจว่าไปถึงจะดูหน้าชัด ๆ เลย พอพี่เดินไปถึงแก ห่างกันในระยะ 1 เมตร แกก็จ้องหน้าพี่เขม็งเลย พี่ก็จ้องหน้าเขา พี่เห็นรอยร้าวเต็มหน้าและมีรอยเลือดช้ำ ๆ เต็มไปหมด ดวงตาเขาสีแดงมาก ๆ หน้าขาวซีดตัดกับรอยเลือดและรอยร้าว พี่ก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คน พี่ก็นึกในใจว่ากลัวเพื่อนเรากลัวเลยไม่วิ่ง แต่ในใจก็กลัวแกลุกเดินตามมา พี่ก็เลยร้องเพลงปลอบใจเพลงทิ้งรักลงแม่น้ำ พอพี่เดินไปถึง 100 เมตรพี่ก็หันกลับไปมอง เห็นเขาลุกขึ้นยืนและมองมาเท่านั้นแหละพี่ก็วิ่งสุดชีวิต เพื่อนพี่ก็วิ่งตามมา เพื่อนพี่ไม่รู้ว่าเขาเป็นผีเพราะไม่ได้มองหน้าเขา เห็นพี่วิ่งก็วิ่งตามเฉย พอตอนเช้าไปดูที่เกิดเหตุ สถานที่เปลี่ยนไปป้ายโฆษณาเก่า ๆก็ไม่มี ม้าหินอ่อนก็หันออกมาทางถนนจากเดินหันข้างออก ตรงทางเดินมีแต่ดิน ตอนเช้ามีหญ้ารกถึงหัวเข่าตลอดแนว ไม่เหมือนตอนที่เจอผีเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงสาบานได้ เคยเจอหลายครั้งแต่ครั้งนี้แปลกตรง เขาจัดฉากไว้รอทุกอย่าง เพื่อนที่อยากเจอดันไม่เห็นหน้าจะจะ แต่พี่กลับรับกรรมจากคำพูดเพื่อนเอง
